Αυτή δεν κυβέρνηση, είναι ανέκδοτο! Ο λόγος για το οικείο υπουργικό σχήμα που έχει ως σύμβολό του τον πράσινο ήλιο. Ο λόγος και για τον πρωθυπουργό, πριν από λίγο καιρό έβγαινε φωτογραφίες με τον «σύντροφο» Μουαμάρ Καντάφι (όπως και άλλοι, για να μην αδικούμε τον GAP), άλλο ένα επιφανές μέλος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς και μετά από λίγο, ανακοίνωνε ότι θα στείλει εναντίον του τέσσερα ελληνικά F-16, για να τρομάξει από τις απώλειες στις τάξεις των αμάχων από τους βομβαρδισμούς και να κάνει πίσω, βγάζοντάς τη μόνο με «διευκολύνσεις»...
«Βάλαμε εμείς στη ζυγαριά και εκτιμήσαμε ποιά είναι τα τελικά συμφέροντα της χώρας, διότι πρόκειται για την άμεση γειτονιά μας, είμαστε πολύ κοντά στα γεγονότα, βάλαμε στη ζυγαριά, βεβαίως, και τις παραδοσιακές, εξαιρετικές σχέσεις μας με τον Αραβικό Κόσμο και από εκεί και πέρα είπαμε ότι αυτή θα είναι η στάση μας», είπε ο Δημήτρης Δρούτσας στον REAL FM, προσθέτοντας ότι «τηρούμε νομίζω μία πολύ σωστή, ισορροπημένη και ρεαλιστική πολιτική σε αυτό, η οποία καλύπτει πλήρως τα συμφέροντα της χώρας μας». Όσο για αυτό… Η πολιτική yes-man, μεταφράζεται κατά τον ΥΠΕΞ, σε «πολύ σωστή, ισορροπημένη και ρεαλιστική πολιτική»!
Κόμμα-σχιζοφρένεια
Ο λόγος για το κόμμα-σχιζοφρένεια, το ΠΑΣΟΚ, το οποίο, αφού πορεύτηκε επί δεκαετίες με κάτι τύπους σαν τον Καντάφι, τώρα προβαίνει σε μια άνευ προηγουμένου στροφή στην εξωτερική του πολιτική, καθιστάμενο έτσι ως ο βραχίονας (τουλάχιστον) «παράξενων» συμφερόντων στην Ελλάδα.
Από παραδοσιακοί φίλοι του αραβικού κόσμου, γίναμε σε ένα βράδυ εχθροί του: το ρίξαμε στα δημόσια σιρόπια με το Ισραήλ, αντί να αναβαθμίσουμε τις σχέσεις μας μαζί του κλιμακωτά και υπό όρους (ώστε κάτι να αποκομίσουμε), αρνηθήκαμε να ψηφίσουμε την έκθεση Νοτιοαφρικανού δικαστή για την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη Γάζα, σε μια καθόλα ανήθικη μεθόδευση (υπαγορευμένη από αλλού…) που εκνεύρισε πολλούς στις αραβικές πρωτεύουσες και τώρα, αντί να κρατήσουμε αποστάσεις από τα τεκταινόμενα (όπως έκαναν άλλοι, όπως οι Γερμανοί και οι Τούρκοι…), σπεύσαμε, αρχικά τουλάχιστον, να προσφέρουμε μαχητικά αεροσκάφη (αυτά τα οποία κάποιοι δεν αφήνουν να αναχαιτίζουν τους Τούρκους για… οικονομία) σε όλους όσους παίζουν γεωπολιτικά παιχνίδια, αποσταθεροποιώντας τη λεκάνη της Μεσογείου.
Παραδοξότητες!
Και όλα αυτά από το ΠΑΣΟΚ, που κρύβει στις τάξεις του σωρεία «φίλων» των αραβικών εξτρεμιστικών κινημάτων, οι οποίοι τώρα «λουφάζουν» (είναι και οι αργομισθίες στο Δημόσιο, στη μέση, γιατί πώς να το κάνουν, μια ζωή κρατικοδίαιτοι ήταν, αρκούνται να λένε σαχλαμάρες στα ιστολόγια). Μιλάμε για μια σωρεία παραδοξοτήτων στο κυβερνών κόμμα, οι οποίες πλέον αντικατοπτρίζονται σε αυτή την περίφημη φωτογραφία με την επίσης ασυνήθιστη για τα ευρωπαϊκά δεδομένα χειραψία, από την σχετικά πρόσφατη επίσκεψη του πρωθυπουργού στον δικτάτορα (αλλά «σοσιαλιστή» και «σύντροφο» κατά τη Σοσιαλιστική Διεθνή του GAP) Μουαμάρ Καντάφι.
Αφήστε και το άλλο: δεν μπορείς να αγκαλιάζεσαι με κάποιον με τον οποίο η οικογένειά σου νταραβερίζεται επί δεκαετίες και να τον πουλάς στο πόδι! Εδώ είναι Ελλάδα και αυτά, απλά δεν γίνονται. Έχουμε πολύ κακές και λίαν υποτιμητικές λέξεις για αυτές τις συμπεριφορές.
Σε αναζήτηση σοβαρότητας…
Οι Παπανδρέου, φαμίλια πολιτική που έχει κάτσει, μαζί με άλλες, στο σβέρκο μας εδώ και δεκαετίες, έχουν βαλθεί να διαλύσουν τον τόπο και να μας παρουσιάσουν προς τα έξω ως απολύτως τριτοκοσμικούς. Η εικόνα του GAP να διαλύει την κληρονομιά του πατέρα του, τη φιλία δηλαδή με διάφορους ανεκδιήγητους και εκτός «δυτικού» πλαισίου, τύπου Καντάφι, είναι όντως παράδοξη. Όμως, στο θέμα της διάλυσης των δεσμών μας με τον αραβικό κόσμο, τη Ρωσία και την Κίνα και της απόλυτης και άνευ όρων πρόσδεσής μας στο άρμα των Αμερικανών, είναι εθνικά επικίνδυνη. Όσοι τον άκουσαν τον GAP προεκλογικά στην Αλεξανδρούπολη, να διαλύει με μια του κουβέντα κάθε προοπτική για γεωπολιτική αναβάθμιση της χώρας μας, μέσω της ενεργειακής συνεργασίας με τους Ρώσους, καταλαβαίνουν τι εννοώ. Από «αμερικανιές», άλλο τίποτα…
Θέλουν αστάθεια και πρόσφυγες;
Λιγότερο παράδοξη είναι η εικόνα της απόλυτης ταύτισης του GAP με την «απέναντι» πλευρά, αυτή δηλαδή η οποία είχε στο μάτι τους «σοσιαλιστές» τύπου Μουαμάρ Καντάφι (δικαίως, θυμηθείτε το Λόκερμπι). Θα ήθελα πάντως να επισημάνω το εξής: ο Λίβυος δικτάτορας και οι άνθρωποί του, δεν θα παραδώσουν τόσο εύκολα τα όπλα. Με την εξαίρεση, ίσως, του Μινσκ, ή του Καράκας, δεν υπάρχουν πολλά μέρη στον πλανήτη όπου μπορούν να κρυφτούν ο Μουαμάρ Καντάφι και το περιβάλλον του.
Είναι λοιπόν εξαναγκασμένοι να παλέψουν κι όπου τους βγάλει… Πολύ πιθανόν, αν ο Καντάφι αντέξει (είναι και αυτή μια μικρή πιθανότητα), η Λιβύη να διχοτομηθεί και αν αυτό συμβεί, θα υπάρξει εκεί μια μόνιμη εστία ανωμαλίας. Η οποία, αν ληφθεί υπόψη και το πολύ κακό παρελθόν του Λίβυου δικτάτορα, να μεταφερθεί και αλλού, δια ανορθόδοξων μεθόδων… Και ενδέχεται να δούμε και πολλούς, πάρα πολλούς πρόσφυγες να φτάνουν στα παράλια της Νότιας Ευρώπης. Αυτό θέλει τελικά η «Δύση»;
Και κάτι τελευταίο για την υποκρισία της «διεθνούς κοινότητας», όπως σωστά επισημάνθηκε στον κ. Δρούτσα, από τον REAL FM: στο Μπαχρέιν, η εξέγερση του πληθυσμού καταστέλλεται βίαια και μάλιστα, με τη συνδρομή δυνάμεων από τη Σαουδική Αραβία, αλλά για εκεί, σιωπή…
Νίκος Χιδίρογλου
http://www.elora.gr/portal/national-issues/7---/2979-2011-03-21-14-36-12
http://www.elora.gr/portal/national-issues/7---/2979-2011-03-21-14-36-12
Πολύ καλό άρθρο.
ΑπάντησηΔιαγραφή