Το ύψος του ελλείμματος ΜΕ ΑΠΟΛΥΤΗ ΣΑΦΗΝΕΙΑ, ΚΑΘΑΡΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΑΚΡΙΒΕΙΑ

Του ΧΑΡΙΔΗΜΟΥ Α. ΚΑΛΟΥΔΗ

 

Ποιος μας έκλεψε το όνειρο;

Τελικά, ποιος φταίει που φτάσαμε στα ση­μερινά χάλια;

Ποιος μας έκλεψε το όνειρο;

Ποιος ευθύνεται για την διαφθορά που κα­τακλύζει ολόκληρο το κοινωνικό οικοδόμημα, Ποιος, ποιος, ποιος...

Αμέτρητα ερωτήματα, αδιευκρίνιστες απα­ντήσεις και ένα πελώριο «γιατί» μας βασανίζει τώρα, κατόπιν εορτής, και αφού πρώτα οδηγηθή­καμε στο χείλος της καταστροφής;

Πόσο φταίμε όμως και εμείς οι πολίτες για τα χάλια που οδηγηθήκαμε;

Η απάντηση δεν είναι ούτε «φταίμε», ούτε «δεν φταίμε».

Και σε αυτή την αναφορά μας, επιχειρούμε να αναδείξουμε με την παράθεση πραγματικών στοι­χείων και γεγονότων, τις πραγματικές ευθύνες, τόσο των δύο πολιτικών σχηματισμών (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ) που μας κυβέρνησαν από το 1974 μέχρι σή­μερα, όσο και κάποιες δικές μας, ως υπεύθυνων πολιτών, που δεχθήκαμε να συμμετάσχουμε ως «πιόνια εθελοντές», σε ένα απεχθές οικονομικό πείραμα, για την «σταθερότητα» ενός οικονομι­κού μοντέλου, το οποίο εφαρμόσθηκε και απέτυχε ως «μη βιώσιμο», αφού το μόνο που πέτυχε ήταν να οδηγήσει ένα Έθνος στην χρεωκοπία!

Το υγιές χρέος του '74

Η αναφορά μας, θέτει ως χρονολογία «ορόση­μο» την πτώση της χούντας το '74 και την ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας από τον Κ. Καρα­μανλή.

Η χούντα των συνταγμα­ταρχών, παρέδωσε στην τότε κυβέρνηση, ένα «υγιές χρέ­ος», όπως αποκαλείται, ύψους 330 εκατ. δρχ.

Ο όρος «υγιές χρέος» είναι δόκιμος και χρη­σιμοποιείται στις περιπτώσεις εκείνες όπου οι οικονομίες των χωρών, μπορούν και αυτόεξοφλούν το Δημόσιο Χρέ­ος από τα έσοδα που εισπράτ­τουν εξ αιτίας των υψηλών ρυθμών ανάπτυξης του πρω­τογενούς, όσο και δευτερογε­νούς τομέα της οικονομίας τους.

Επτά χρόνια αργότερα, ο Κ. Καραμανλής με την πολιτι­κή των κρατικοποιήσεων που ακολούθησε, παραδίδει στον Α. Παπανδρέου (1981) το χρέος στα 8 δισ. δρχ.

Η κατάσταση χαρακτηρίζεται «σοβαρή», πλην όμως όχι «μη αναστρέψιμη» καθώς οι ρυθμοί ανάπτυ­ξης είναι ακόμα υψηλοί αν και πολλοί επιχειρη­ματίες προτιμούν να παραδώσουν στο κράτος τις επιχειρήσεις τους κρατώντας τα κέρδη τους, αντί να τις αναπτύξουν και να επενδύσουν σε νέες τε­χνολογίες και ανταγωνιστικότητα).

Όμως, ο Α. Παπανδρέου έχει άλλους στόχους και προτεραιότητες.

Πρώτιστος στόχος του είναι η αναδιανομή του πλούτου και η δημιουργία «νέων τζακιών» τα οποία θα χρησιμοποιήσει για την «δια βίου» κυριαρχία του, στα πρότυπα άλλων «σοσια­λιστικών κομμάτων, κυρίως της Μ. Ανατολής (π.χ το κόμμα Μπάαθ στην Συρία, κλπ.).

Εφαρμόζει λοιπόν δύο συστήματα.

Το πρώτο, αυξάνει κυριολεκτικά εν μια νυκτί, μισθούς, ει­σφορές, συντάξεις, δικαιώματα σε απεργίες, κλπ., ενώ παράλληλα προχωρά με συνοπτικές διαδικα­σίες στην κρατικοποίηση ολόκληρου σχεδόν του ιδιωτικού τομέα.

Οι μεγάλες επιχειρήσεις (ΙΖΟΛΑ, ΠΙΤΣΟΣ, ΕΛΙΝΤΑ, Π.Π, ΧΡΩΠΕΙ, κλπ.) κλείνουν υπό το βάρος χρεών και όλες αυ­τές οι απαιτήσεις μαζί με τους εργαζόμενους, πε­ριέρχονται στο ελληνικό δημόσιο.

Ο Αντρέας, ως καλός γνώστης των οικονομι­κών και τραπεζικών συστημάτων που ίσχυαν τότε, εφαρμόζει το " EASY MONEY SYSTEM ".

Πρόκειται για ένα σύστημα τραπεζικού δανεισμού σε επίπεδο κράτους με το οποίο λαμβάνει δάνεια με ασύλλη­πτα (ακόμα και τότε) επιτόκια δανεισμού, τα ο­ποία αντί να τα κατευθύνει στην ανάπτυξη και την παραγωγή, τα μοιράζει μέσω επιδοτήσεων και τριπλάσιων μισθών, στους εργαζόμενους των «κοινωνικοποιημένων» πια, πρώην ανθηρών ιδιωτικών ε­πιχειρήσεων.

Γεμίζει δηλαδή την αγορά με χρήμα, το οποίο το κράτος, άρα και εμείς οι πολίτες, έ­χουμε δανειστεί με εξοντωτι­κά επιτόκια.

Η Ελλάδα αρχίζει να βυθί­ζεται πλέον στον 'βούρκο» των χρεών, καθώς τα έσοδα του Δημοσίου δεν επαρκούν να καλύψουν τις δαπάνες σε τοκοχρεολύσια.

Όμως ακόμα, δεν έχει κα­θιερωθεί το σύστημα απόλυ­της κυριαρχίας και επικράτη­σης του ΠΑ.ΣΟ.Κ., ενώ οι πολι­τικές διαμάχες διατηρούν α­κόμα κάποια «οχυρά» αντί­στασης.

Παράλληλα, η απαίτηση (σ.σ.: ποιών αλήθεια;) για αλλαγή της νοοτροπίας του Έλληνα, ο οποί­ος πρέπει να αποκτήσει «περισσότερες κατανα­λωτικές συνήθειες», οδηγεί στο γνωστό: «Τσοβόλα δώστα όλα» όπου με την αλλαγή της νοοτρο­πίας, το " EASY MONEY SYSTEM " από τα επίπεδα του κράτους, πρέπει να μετακυληθεί σε επίπεδο φυ­σικών προσώπων!

Ο Αντρέας, την περίοδο εκείνη καίτοι γνώριζε πολύ καλά πως το μοντέλο του " EASY MONEY SYSTEM " ακολουθείτο από ένα άλλο μοντέλο, αυτό του " TIGHT MONEY SYSTEM " (σφικτό οικονομικό σύ­στημα) το οποίο προέβλεπε δραστική μείωση στη χρηματοδότηση, πρώτα των φυσικών προσώπων και εν συνεχεία σε επίπεδο κράτους, αδιαφόρησε προφανώς υπό το βάρος των σκανδάλων που έπληξαν την κυβέρνησή του και τον ίδιο προσω­πικά.

Βρισκόμαστε στο 1990, όπου μετά από αλλεπάλληλες ε­κλογικές αναμετρήσεις και υ­πό το βάρος της σκανδαλολογίας, η «εύθραυστη» κυβέρνη­ση Μητσοτάκη παραλαμβάνο­ντας το χάος των «κοινωνικο­ποιημένων» επιχειρήσεων, προσπαθεί να ελαφρύνει κά­πως την ασθμαίνουσα οικονο­μία, ξεκινώντας ένα κύκλο α­ποκρατικοποιήσεων.

Η ανατροπή της κυβέρνη­σης Μητσοτάκη, με τον τρόπο που έγινε, ανέκοψε την προ­σπάθεια αυτή, και επανέφερε στην εξουσία και πάλι τον Α. Παπανδρέου, ο οποίος όμως μη μπορώντας να αντιμετωπί­σει πλέον την κατάσταση, εξ αιτίας της ιδιαίτερα βεβαρη­μένης κατάστασης της υγείας του, παρέδωσε στον Κ. Σημίτη.

Ο Κ. Σημίτης, αντί να συγκροτήσει μια επιτρο­πή από ειδικούς εμπειρογνώμονες οι οποίοι θα α­νελάμβαναν να επαναφέρουν την ελληνική οικο­νομία σε τροχιά πραγματικής ανασυγκρότησης, προτίμησε (σ.σ.: γιατί άραγε; Ποιος του το επέβα­λε;) να αναθέσει στην GOLDMAN SACHSτην δημι­ουργία ενός «δομημένου ομολόγου» (SWAP), μέ­σω του οποίου η πραγματική άθλια και θλιβερή εικόνα της ελληνικής οικονομίας «ωραιοποιήθη­κε» και έτσι «καταφέραμε» να μπούμε στην ΟΝΕ.

Η επίσημη δικαιολογία για αυτή την πρόσκλη­ση (;) ήταν η είσοδος μας στην ΟΝΕ και το ευρώ (βεβαίως).

Και εδώ γεννάται το ερώτημα που δια­τύπωσε πρόσφατα και ο Ζαν Κλωντ Γιούγκερ:

Ήξεραν, ή δεν ήξεραν οι Ευρωπαίοι εταίροι μας την πραγματικότητα;

Η όποια απάντηση εξ επισήμων χειλέων, δε­κτή...

Όμως, η είσοδος της G.S (σ.σ.: η οποία για αυ­τό το SWAP που δημιούργησε έλαβε 1 δισ. ευρώ ως αμοιβή από την υπερχρεωμένη Ελλάδα), είχε και μια ακόμα επιπλέον παρενέργεια. Το ότι τα στε­λέχη της επιχείρησης, γνώριζαν καλύτερα και από τον πρωθυπουργό και τον υπουργό Οικονομίας τα «κατατόπια» της ελληνικής οικονομίας!

Κοινώς, είχαμε βγάλει τα «άπλυτα» μας, όχι στη φόρα, αλλά κάτι παραπάνω! Τα περίφημα "GREEK STATISTICS" υπήρχαν από τότε και, πάλι δημιουργείται το ερώτημα: Ήξεραν ή δεν ήξεραν οι Ευρωπαίοι εταίροι μας την αλήθεια;

Το κόλπο του Χρηματιστηρίου

Μια (σχετικά ικανοποιητική) απάντηση στο ε­ρώτημα αυτό, έδωσε πρόσφατα ένας Γερμανός οι­κονομολόγος ο οποίος μιλώντας σε οικονομικό κανάλι, υποστήριξε ότι «οι Ευρωπαίοι εταίροι μας γνώριζαν την αλήθεια, πλην όμως επειδή η Ελλά­δα δεν είναι βιομηχανική χώρα, άρα δεν είναι α­νταγωνιστής της Γαλλίας και της Γερμανίας, αλ­λά οι κάτοικοι έχουν αποκτήσει υψηλές κατανα­λωτικές συνήθειες (δεδομένο και αυταπόδεικτο), η χώρα προσφέρεται για να κερδοσκοπήσει κά­ποιος πάνω της (σ.σ.: αλλιώς λέγεται αυτό, αλλά τέλος πάντων...).

Έτσι λοιπόν, στην εφαρ­μογή του " EASY MONEY SYSTEM " στα φυσικά πρόσωπα πλέον, τα όποια χρήματα δίδονταν υ­πό μορφή δανείων, ξαναγύρι­ζαν πίσω στις δανείστριες χώ­ρες μέσα από την υπεραγορά προϊόντων και αγαθών που παρήγαγαν οι ίδιες.

Η ώρα του "TIGHT MONEY SYSTEM " δεν είχε φτάσει ακό­μα..

Η ανατολή της νέας χιλιε­τίας, βρίσκει την χώρα χρεω­μένη «μέχρι τα μπούνια» και πρέπει πλέον να αρχίσει η με­ταφορά του " EASY MONEY SYSTEM " από τα επίπεδα κρά­τους, στα φυσικά πρόσωπα.   

Μπαίνει λοιπόν μπροστά το COLPO GROSSO του Χρηματι­στηρίου.

Με σωστά μεθοδευ­μένες κινήσεις, «ωραιοποιού­νται» τα οικονομικά των επιχειρήσεων και αρχίζει η «αγελαία είσοδος» των Ελλήνων στο Χρηματι­στήριο.

Το τι έγινε από εκεί και πέρα όλοι θυμού­νται, αλλά πολλοί λίγοι ακόμα και σήμερα επιμέ­νουν να μιλούν γι αυτό.

Η ρήση Σημίτη «ας πρόσεχαν», έχει καταγρα­φεί ως η πλέον κυνική απάντηση που δόθηκε από ηγέτη χώρας, προς τον λαό του, που τον πίστεψε...

Το μεγαλύτερο μέρος των χρημάτων που είχε δοθεί τότε από τις τράπεζες, μέσω του " EASY MONEY SYSTEM " στον ελληνικό λαό, από την εποχή του Ανδρέα, μέχρι τότε, επέστρεψαν πίσω και σε μας έμειναν τα δυσβάσταχτα χρέη και η διαλυμένη οι­κονομία μας.

Και μας ήρθαν και οι «Ολυμπιακοί αγώνες του 2004»!

Ο από μηχανής θεός!

Από την εξαιρετικά δεινή θέση που βρέθηκε πλέον η οικονομία μας και σε επίπεδο πολιτών πλέον, ήρθε να «διευκολύνει» το τραπεζικό μας σύστημα, ανοίγοντας πλέρια το " EASY MONEY SYSTEM ".

Οι κάνουλες της ρευστότητας ανοίγουν, τα χρήματα κυριολεκτικά ρέουν με μεγάλη ευκολία, και αρχίζει η εποχή «που δέναμε τους σκύλους με τα λουκάνικα».

Μεταξύ των τριών κυριοτέρων δεικτών οι οποίοι απεικονίζουν .με απόλυτη σαφήνεια, καθαρό­τητα και ακρίβεια όχι μόνο την τρέχου­σα οικονομική κατάσταση μιας χώρας, αλλά και τις προοπτικές της για το μέλ­λον, είναι τα ύψος του ελλείμματος.

Τι δείχνει όμως το έλλειμμα και γιατί θεωρείται τόσο σημαντικό μέγεθος;

Με απλά λόγια, με τον όρο «έλλειμμα» εννοούμε την διαφορά μεταξύ των εσό­δων που έχει και των δαπανών που πραγ­ματοποιεί.

Και γιατί μας δείχνει την μελλοντική πορεία της οικονομίας;

Για τον απλούστατο λόγο ότι η διατή­ρηση του ελλείμματος σε υψηλά επίπεδα (σ.σ.: πόσο μάλλον η αύξησή του από χρό­νο σε χρόνο) δείχνει μια σπάταλη διαχεί­ριση, η οποία ενδιαφέρεται μόνο να ξο­δεύει και όχι να συμμαζεύει την οικονο­μία της.

Έτσι, το μήνυμα που στέλνει στις διε­θνείς τράπεζες και γενικότερα τις αγορές είναι ότι «εμένα με ενδιαφέρει να ξοδεύω ασυλλόγιστα, ικανοποιώντας την εκλογι­κή μου πελατεία και όχι να την καταστή­σω την οικονομία μου ανταγωνιστική στις διεθνείς αγορές».

Να έπαυαν να δανείζουν

Υπό κανονικές συνθήκες λοιπόν, οι διεθνείς τράπεζες και γενικότερα οι αγο­ρές, θα έπρεπε κάτω από αυτές τις συνθή­κες, να έπαυαν να δανείζουν την χώρα

αυτή, να απαιτού­σαν άμεσα την επι­στροφή των κεφα­λαίων τους που της είχαν δανείσει και να την εγκατέλει­παν κυριολεκτικά στην τύχη της.

Όμως, όπως ανα­λύσαμε διεξοδικά στο ακριβώς προη­γούμενο φύλλο της Α1 στην ανάλυση μας για το ελληνικό χρέος, πώς δημιουργήθηκε και κάτω από ποιες προϋποθέσεις και κυρίως βλέψεις, έτσι και στην περίπτωση του ελλείμματος, η αλματώδης αύξησή του, εξυπηρετούσε και ταυτόχρονα επιβεβαίωνε την επιτυχία των άνομων στόχων και σχεδίων που εί­χαν τεθεί σε βάρος της πατρίδας μας.

Το δυστύχημα είναι ότι οι πολιτικοί μας ταγοί, όχι μόνο δεν αντελήφθησαν το τι γινόταν, αλλά όπως θα δούμε στη συ­νέχεια εξυπηρέτησαν με απόλυτη ευσυ­νειδησία αυτούς τους στόχους!

Το μήνυμα που στέλνει στις διεθνείς τράπεζες και γενικότερα τις αγορές, είναι ότι «εμένα με ενδιαφέρει να ξοδεύω ασυλλόγιστα, ικανοποιώντας την εκλογική μου πελατεία και όχι να την καταστήσω την οικονομία μου ανταγωνιστική στις διεθνείς αγορές»

Η αποκάλυψη της προδοσίας

Όπως βλέπετε στο διάγραμμα που εμ­φανίζει την πορεία εξέλιξης του ελλείμ­ματος στην χώρα μας την δεκαετία του '50- '60, τα επί­πεδα στα οποία κινείτο το έλλειμμα (ως ποσοστό του ΑΕΠ πάντα) ήταν ό­χι μόνο μηδενικά, αλλά την τριετία '54-'57 η «ψωροκώσται­να» όπως επιτιμητι­κά κάποιοι εθνοπροδότες ήθελαν να αποκαλούν την

Ελλάδα, είχε και πλεόνασμα!

Και τούτο διότι η πολιτική των τότε κυ­βερνώντων, ήταν στην κατεύθυνση των «νοικοκυρεμένων οικονομιών».

Και σε ποια περίοδο για την χώρα μας;

Την χειρότερη, όπου η Ελλάδα, βαρύτα­τα πληγωμένη κυρίως από τον συμμοριτοπόλεμο, αλλά και τις επιπτώσεις της ναζι­στικής κατοχής, προσπαθούσε να ανασυνταχθεί.

Οριακά σχέδια

Η «χρυσή εποχή» της ελληνικής οικονομίας, όπως προαναφέραμε, ήταν η δε­καετία '50- '60 όπου το έλλειμμα κινείτο σε σχετικά οριακά επίπεδα της τάξης του 1- 1,5%.

Δηλαδή η Ελλάδα ναι μεν χρεωστού­σε, πλην όμως τα έσοδα της ήταν πολύ υ­ψηλότερα, οπότε όχι μόνο δεν υπήρχε έλ­λειμμα, αλλά πλεόνασμα! (βλ. σχετικό διάγραμμα εξέλιξης ελ­λείμματος) Ακόμα και μέχρι το 1972, τα επίπεδα του ελλείμματος για την Ελλάδα, ήταν σχετικώς χαμηλά, πολύ κάτω του 3% δηλαδή του επιπέ­δου που ορίζει η Συνθή­κη του Μάαστριχτ σή­μερα και ασφαλώς αντιμετωπίσιμα, καθώς υ­πήρχε ανάπτυξη και ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας.

Και φθάνουμε στο «εθνοσωτήριο» 1981, ο­πότε την διακυβέρνηση αναλαμβάνει ο Αντρέ­ας Παπανδρέου, πατέ­ρας του σημερινού Πρωθυπουργού Γιώρ­γου Παπανδρέου.

Από εκεί και πέρα, η κατάσταση ξε­φεύγει παντός ελέγχου, καθώς ο στόχος

Στην δεκαετία 1990-2000 το έλλειμμα της ελληνικής οικονομίας διατηρήθηκε σε υψηλά επίπεδα, πάνω από 11% μέχρι το 13% εις πείσμα των εξαγγελιών των τότε κυβερνώντων ότι «μοναδικός τους στόχος ήταν η μείωση του ελλείμματος»

και η στρατηγική τού Αντρέα ήταν να δη­μιουργήσει «στρατιές» πρασινοφρουρών, τις οποίες θα πλήρωνε το υπόλοιπο του ελληνικού λαού.

Το έλλειμμα εκτινάσσεται δια μιας στο 8,9%, ενώ την χρονιά του «Τσοβόλα δώστα όλα» δηλαδή το 1987, το έλλειμ­μα φτάνει στο υψηλότερο ποσοστό, κο­ντά στο 15%.

Τα προηγούμενα χρόνια βεβαίως, το έλλειμμα αυξανόταν με γε­ωμετρική πρόοδο,

καθώς ο Αντρέας χρέωνε ασυλλόγιστα τη χώρα, για να κρατικοποιήσει μέχρι και τα ψιλικατζί­δικα και να δώσει μισθούς κυρίως σε ό­σους διέθεταν «πράσινες κομματικές ταυτότητες».

Και βέβαια, το να αναφέρουμε τις συν­θήκες δανεισμού της χώρας είναι περιτ­τό, πλην όμως σημαντικό γιατί το ποσοστό αυτό, τροφοδοτούσε και το έλλειμμα.

Διατηρήθηκε το έλλειμμα

Στην δεκαετία 1990-2000 το έλλειμμα της ελληνικής οικονομίας διατηρήθηκε σε υψηλά επίπεδα, πάνω από 11% μέχρι το 13% εις πείσμα των εξαγγελιών των τότε κυβερνώντων ότι «μοναδικός τους στόχος ήταν η μείωση του ελλείμματος».

Ακόμα και το άθλιο τρυκ Σημίτη με το SWAP και την GOLDMAN SACHS (βλέπε σχε­τική αναφορά μας στο προηγούμενο φύλ­λο της Α1 για το χρέος), δεν στάθηκε ικα­νό να συγκρατήσει το έλλειμμα πέραν του ενός έτους (σ.σ.: οριακά πάνω από το 3% και τούτο μόνο και μόνο για να μπούμε στην ΟΝΕ και το ευρώ) καθώς η κυβέρ­νηση Σημίτη συνέχισε την πολιτική του ά­κρατου δανεισμού, εκτοξεύοντας και πά­λι το έλλειμμα κοντά στο 7%.

Και φτάνουμε στο 2009, όπου όλες οι λο­γιστικές αλχημείες αποκαλύπτονται πλέον και το έλλειμμα εκτοξεύεται κατακόρυφα στο 13%, για να φτάσει μετά από τις αναθε­ωρήσεις, στα επίπεδα του 15%, δηλαδή στην εποχή του «Τσοβόλα δώ­στα όλα» του 1987, όπως θα μας πει η EUROSTAT, με­τά όμως τις εκλογές!

Καταπληκτικό;

Τυ­χαίο;

Δεν νομίζουμε καθόλου, μα καθόλου!

Έτσι, διαψεύδονται με πανηγυρικό τρόπο οι δικαιολογίες που ψελ­λίζουν προς αφελείς ψηφοφόρους οι δύο «μεγάλοι» μονομάχοι και κήνσορες της δια­φάνειας και καθαρότη­τας της δημόσιας ζωής! Οι δύο «μεγάλοι» οι δύο «γίγαντες» α­ποδεικνύονται όχι μόνο νάνοι, όχι μόνο ηθικά ανύπαρκτοι, αλλά και κάτι παρα­πάνω. Ψεύτες!

Α1 30 Οκτ 2010 Σελ.4  &  6 Νοε 2010 Σελ.7